Kolekcja rodziny Frankowskich
Dokumenty dotyczące rodziny Frankowskich, zostały przekazane do Archiwum Państwowego w Przemyślu w ramach projektu Archiwa Rodzinne Niepodległej. Oryginały dokumentów przekazała Pani Brygida Jasińska, nauczycielka, mieszkanka Przemyśla, z którą Rodzina Frankowskich była spokrewniona.
Roman Franciszek Frankowski urodził się we Lwowie 9 sierpnia 1887 r., syn Jana i Antoniny z Kremerów. Uczęszczał do szkoły powszechnej, a następnie gimnazjum, które zakończył maturą. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Pawła we Lwowie, gdzie otrzymał w 1911 r. dyplom magistra praw. Wstąpił w szeregi armii austriackiej, z której po trzech miesiącach został zwolniony.
Od lutego do kwietnia 1912 r. praktykował w Kancelarii Namiestnictwa we Lwowie, a od maja 1912 r. był praktykantem, następnie koncypistą i sekretarzem w Starostwie w Samborze. W 1920 r. powierzono mu funkcję Starosty w Rohatynie, którą sprawował przez dwa lata. Od kwietnia 1922 r. pełnił funkcję starosty w Turce, zaś 1 kwietnia 1925 r. objął urząd Starosty w Starym Samborze, który sprawował do 31 stycznia 1926 r.
Pismem z 21 stycznia 1926 r. z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych został przeniesiony ze względów służbowych w dotychczasowym charakterze i stopniu służbowym ze Starostwa w Starym Samborze do Starostwa w Przemyślu. Roman Frankowski, jak wynika z ankiety personalnej, funkcję Starosty w Przemyślu objął od 1 lutego 1926 r. i sprawował ją do 31 sierpnia 1927 r.
31 sierpnia 1927 r. wystosowane zostało pismo od Wojewody Borkowskiego do Starosty Frankowskiego, z informacją o mianowaniu go drugim zastępcą Komisarza Rządowego w Tymczasowym Zarządzie Gminy Miasta Lwowa. Pracę w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie Frankowski wykonywał do 27 września 1937 r. Następnie od 28 września tego roku do 15 lipca 1939 r. pełnił funkcję Starosty w Krośnie, zaś od 29 sierpnia 1939 r. do 20 września – Starosty w Bóbrce.
Podczas wojny, od listopada 1939 r. do czerwca 1941 r. pracował jako robotnik we Lwowie. Od grudnia 1942 r. do marca 1943 r. był zatrudniony jako pracownik umysłowy w Polskim Komitecie Opiekuńczym we Lwowie, a następnie od maja 1943 r. do lipca 1944 r. – w Związku Producentów Kartofli we Lwowie. Po wyparciu wojsk niemieckich ze Lwowa, podjął pracę w Przychodni Przeciwgruźliczej we Lwowie jako buchalter.
W tym czasie Romana Frankowskiego i jego żonę, Marię z Scherffów (ur. 25.XI.1897 r.), spotkała wielka tragedia. W styczniu 1944 r. hitlerowcy aresztowali ich dwóch synów, Romana (ur. 1921 r.) i Zbigniewa (ur. 1926 r.), którzy nie chcieli służyć w Służbie Budowlanej Baudienst. Zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen, a następnie Bergen Belsen.
W związku z tym rodzinnym dramatem, dalsza praca zawodowa Romana Frankowskiego skoncentrowana była na poszukiwaniach informacji dotyczących losów jego dzieci. Po repatriacji do Polski w 1945 r. osiedlił się w Rzeszowie, gdzie od stycznia 1946 r. do 31 października 1949 r. pracował w Polskim Czerwonym Krzyżu, na początku w charakterze instruktora Kół Młodzieży PCK, następnie jako Kierownik biura Oddziału na powiat rzeszowski, a następnie Pełnomocnik Oddziału PCK Rzeszów, aż do jego likwidacji, a potem od 1 listopada 1948 r. – na stanowisku Kierownika Wydziału Opieki Okręgu PCK Rzeszów. Jak pisano w Poświadczeniu dotyczącym jego pracy w PCK - wykazywał na wszystkich stanowiskach pełną solidność, dokładność i sumienność oraz umiejętność samodzielnego rozwiązywania zagadnień i duże zdolności organizacyjne.
W okresie od 1 listopada 1949 r. do 15 stycznia 1950 r. pracował w Pogotowiu Ratunkowym w Przemyślu jako zastępca kierownika. Od 1 września 1951 r. pracował jako biuralista w Gminnej Kasie Spółdzielczej w Przemyślu do 31 lipca 1954 r.
Roman Frankowski zmarł w Przemyślu 14 lipca 1975 r. i został pochowany na Cmentarzu Zasańskim.
