Kolekcja Wacława Michalczyka
Kolekcja Wacława Michalczyka została udostępniona Archiwum Państwowemu w Lesznie w postaci kopii cyfrowych przez prawnuka Wacława – Marcina Majewskiego
Wacław Michalczyk, syn Idziego i Józefy (z domu Latusek), urodził się 11 września 1896 r. w miejscowości Krążkowy, w powiecie Kępno.
Po ukończeniu szkoły powszechnej wyjechał do Niemiec, gdzie pracował w górnictwie. Po powrocie do domu rodzinnego otrzymał powołanie do armii niemieckiej.
Podczas I wojny światowej trafił na front zachodni i w pierwszych miesiącach 1915 r. brał udział m.in. w początkowych walkach o Verdun, na rok przed rozpoczęciem słynnej bitwy z 1916 r. Walczył następnie na froncie wschodnim, gdzie przebywał do października 1917 r. Brał tam udział w walkach pod Dźwińskiem (Dyneburg), a później w obronie przeciwko ofensywie rosyjskiej pod Rygą.
W październiku 1917 r. ponownie znalazł się na froncie zachodnim, gdzie brał udział w walkach we Flandrii. Tam, 23 kwietnia 1918 r. został ciężko ranny w brzuch i przebywał w szpitalu w Lille (Francja), a następnie w Berlin-Tegel (Niemcy).
Krótko przed wybuchem rewolucji listopadowej w Niemczech, nie czekając na oficjalne zwolnienie z wojska, opuścił formację wojskową i udał się w rodzinne strony. Z uwagi na to, że cały powiat wraz z miastem Kępnem obsadziły niemieckie oddziały Grenzschutz, opuścił Kępno i wraz z innymi towarzyszami broni 23 grudnia 1918 r. wstąpił do 4. kompanii baonu ostrzeszowskiego, a następnie dołączył do rozpoczynającego się powstania wielkopolskiego. Brał udział w walkach o oswobodzenie południowej części powiatu ostrzeszowskiego i kępińskiego, pod dowództwem mjr. Stanisława Thiela z Doruchowa.
W lutym 1919 r. przeszedł w skład 12. kompanii 12. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 70. pułk piechoty). W wojsku polskim pozostał do 1923 r., kiedy to przeniesiono go do rezerwy.
Jeszcze w czasie wojny, 13 czerwca 1917 r., poślubił Pelagię z (domu Belka). Małżonkowie mieli pięć córek: Jadwigę (ur. w 1918 r.), Marię (ur. w 1921 r.), Irenę (ur. w 1923 r.), Stefanię (ur. w 1925 r.) i Teresę (ur. w 1928 r.). Mieszkali w Borku Wielkopolskim.
Życie zawodowe związał z PKP. Pracował jako zawiadowca stacji w Kępnie, Pankach, Roszkowie i Borku Wielkopolskim.
Był członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich, zweryfikowanym przed 1939 r. Otrzymał następujące odznaczenia: Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości oraz Wielkopolski Krzyż Powstańczy.
Zmarł w Gostyniu 22 kwietnia 1976 r., spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borku Wlkp. W październiku 2023 r. mogiła Wacława Michalczyka została wpisana do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski.
